Czy wiecie, czym tak naprawdę jest „zwrotnik”? Według definicji jest to równoleżnik ziemski, nad którym Słońce zawraca w swym pozornym rocznym ruchu po niebie.
Wędrujące Słońce dociera w pewnym momencie do zwrotnika półkuli południowej, czyli Zwrotnika Koziorożca. Moment ten nazywamy przesileniem zimowym, ponieważ rozpoczyna on astronomiczną zimę na półkuli północnej. Jego nazwa pochodzi od gwiazdozbioru, w którym Słońce znajdowało się przed 2000 lat. Continue Reading
Z trudem otwieram oczy… Jednak wiem już, że to będzie dzień, który zapamiętam do końca życia. Jest czwarta rano, dookoła ciemność i przeszywający chłód. Tak – zimna i rześka afrykańska noc. Z pomocą czołówki składam namiot i podekscytowana ruszam w kierunku najbardziej znanych wydm na świecie. Naprawdę długo czekałam na tę chwilę! Continue Reading
Nasza ciężarówka mknie przez otwarte afrykańskie przestrzenie. Przemierzamy kolejne kilometry piaszczystych dróg, raz po raz mijając dziką zwierzynę. Najczęściej są to antylopy – springboki, impale i kudu. Przebiegają tuż przed nami lub zadziwione patrzą z trawiastych przydroży. Springboki, czyli skoczki, zwane tak nie bez powodu, potrafią skakać nawet na wysokość 4 metrów! Warto też wspomnieć, że w Południowej Afryce są wyjątkowo popularne i często wykorzystywane jako symbol lub maskotka (np. zespołów sportowych), o czym na pewno doskonale wiedzą wszyscy fani rugby. Continue Reading
Kocham mój śpiwór! Noc była naprawdę bardzo zimna, a mnie było nawet ciut za ciepło. Tuż po przebudzeniu widzę parę pojawiającą się wraz z wydychanym powietrzem – mogło być zaledwie kilka stopni. W takiej sytuacji (i o godzinie 5 rano) wyjście z nagrzanego śpiwora to bardzo odważne posunięcie. Po 15-minutowej walce ze swoim ciałem i umysłem decyduję się na ten godny podziwu krok i zabieram się za pakowanie. Mimo że wciąż śpię, udaje mi się zebrać swój kramik. Szybkie śniadanie i w drogę, bo przed nami do pokonania duży dystans. Prawie cały dzień spędzamy w ciężarówce, przejeżdżamy chyba ponad 500 km. Continue Reading
3 maja 2013 roku – dzień zero. Pierwsza część lotu i początek przygody. Jestem niespokojna. Moje myśli krążą jedynie wokół wyjazdu i pakowania. M. i R. przyjeżdżają do Warszawy około południa, godziny oczekiwania dłużą się niemiłosiernie. W końcu są! Jeszcze tylko jedno wielkie przepakowanie plecaków i ruszamy na lotnisko. Wszystko idzie jak z płatka. Udaje nam się razem odprawić, nie ma nadbagażu i siedzimy obok siebie, a na plecakach dumnie wiszą naklejki z docelowym kierunkiem, czyli CPT – Cape Town. Jeszcze tylko chwila oczekiwania i jesteśmy w samolocie. Pora wyłączyć telefony i zresetować umysły. Ruszamy do Doha. Ale radość! Continue Reading
Ostatni dzień pobytu w Paryżu postanowiłam poświęcić tylko na zwiedzanie Montmartre’u, gdzie miałam śliczny pokój na poddaszu z małym balkonikiem. Otwierałam rano okno i chłonęłam budząca się do życia dzielnicę. Zawsze było trochę gwarno, bo albo można było dostrzec ludzi jeszcze wracających z nocnych szaleństw albo już sprzedawców i właścicieli kawiarni szykujących się do kolejnego dnia pracy. Przed świtem skrzeczały śmieciarki i samochody dostawcze, głośno oznajmiając niechybne nadejście poranka.
Continue Reading
Wiosenny wyjazd do Paryża planowałam od dawna i mimo że nie miała to być moja pierwsza wizyta w tym miejscu, to czekałam na nią z ogromną radością i ciekawością zarazem. Dlaczego? Ponieważ byłam tam bardzo, bardzo dawno temu z jakąś zorganizowaną wycieczką w okresie sylwestrowo-noworocznym. Z tamtego pobytu pamiętam głównie potworne tłumy ludzi i mnie samą – lekko zagubioną w podróży istotę.
Teraz miał to być po prostu wiosenny weekend w miłym miejscu i oderwanie się od codziennych spraw. Byłam też ciekawa, czy pamiętam cokolwiek z języka francuskiego, którego uczyłam się na studiach. Aby przypomnieć sobie chociaż najprostsze zwroty, przez kilka tygodni przed wyjazdem słuchałam codziennie w drodze do pracy kursu językowego. Continue Reading
Na świecie są tylko dwa miejsca, gdzie możemy żyć szczęśliwie: w domu i w Paryżu
Ernest Hemingway
•••
There are only two places in the world where we can live happy: at home and in Paris
Ernest Hemingway
Ostatni wieczór w Stambule postanowiłam spędzić, podziwiając intrygującą ceremonię mistycznych derwiszy – członków ascetycznego i niezwykle uduchowionego bractwa religijnego, wywodzącego się z sufizmu. Continue Reading
Nastał kolejny dzień, pierwszy w 2013 roku. Jak najlepiej go spędzić? Mój plan zakładał morską wycieczkę między Azją a Europą.
Jakkolwiek to brzmi, dzień zaczęłam od… haremu. A konkretnie, od zespołu pałacowego Topkapi, wieloletniej siedziby i dumy sułtanów. Kolejki ogromne i mimo sylwestrowego dnia tłumy chętnych do zwiedzania!
Moja wycieczka po rezydencji niczym z „Baśni tysiąca i jednej nocy” rozpoczęła się po przekroczeniu Bramy Pozdrowień. Pałac Topkapi, wzniesiony w XV wieku, znajduje się w wyjątkowym miejscu, na tak zwanym Cyplu Pałacowym (Saray Burnu), gdzie Bosfor spotyka się z Morzem Marmara. Nawet w grudniu jest tu zielono i rosną palmy, a widok na cieśninę można podziwiać z majestatycznego tarasu i nieco niżej położonej restauracji. Obawiając się cenowego szoku, nie usiadłam tam jednak na kawę, zrobiłam jedynie kilka zdjęć.
Na pierwszy rzut poszedł harem (z arabskiego „zakazany”), czyli specjalnie wydzielona część pałacu przeznaczona dla matki, żon, nałożnic i dzieci sułtana. Podziwiałam przestronne dziedzińce, sale zabaw, łaźnie, sypialnie, jadalnię i bibliotekę. Wszystko zrobiło na mnie ogromne wrażenie, a w szczególności misterne dekoracje i wspaniała ceramika z Izniku. Continue Reading
